🌺अनुभव १५०

Jayant Velankar
Jan 6, 2022
4 min read

"श्री "

गजानन महाराज की जय (🌺अनुभव १५०)

नांदतो देव हा आपुल्या अंतरी

जय गजानन! समर्थ सद्गुरू श्री गजानन महाराजांच्या पदस्पर्शाने पावन झालेल्या 'आकोटात ' मी राहते याचा मला अभिमान वाटतो. मी सौ.मीनाक्षी रमेश आडे, राहणार आकोट. माझ्या माहेरी मला गजानन महाराज फारसे माहिती नव्हते. इकडे सासरी पण बाकी लोकांना महाराजांविषयी फार वेड नाही, परंतू माझ्या मिस्टरांना मात्र लहानपणापासूनच ' गजानन महाराज ' हा विषय अत्यंत जिव्हाळ्याचा आहे आणि त्यांच्यामुळेच मलाही महाराजांचं फार वेड आहे. आज माझी दोन्हीही मुलं इंजिनिअर असून त्यांनाही अगदी चौथ्याच वर्गात होते तेव्हापासून रोज गजानन बावन्नी म्हणण्याची सवय आहे.

अमरावती जवळ मोर्शी तालुक्यात एक 'खेड ' नावाचं गाव आहे. महाराजांचा प्रकटदिन झाला की साधारण आठ दहा दिवसांनी त्या 'खेड' गावातून गजानन महाराजांची पालखी ' आकोट ' मार्गे शेगांवला जात असते. रथा सारखी सजवलेली पालखी फार सुंदर दिसते. दोन्ही बाजूला हत्तींचा आकार देऊन सजवलेली पालखी, शुभ्र पांढरे कपडे, सोबत भगवे झेंडे, टाळकरी, भजन मंडळ अशी ती मोहक पालखी आकोटातून पुढे निघते.

आठ दहा वर्षांपूर्वीची गोष्ट. मी आणि मिस्टर काही खरेदी साठी रात्री बाहेर पडलो. त्या रात्री ' माथने ज्वेलर्स आकोट ' यांच्याकडे पालखीचा मुक्काम होता. मी मिस्टरांना म्हटलं ही पालखी आपल्या घरी येऊ शकेल काय? मिस्टर म्हणाले, अश्यक्य नाही पण सोपंही नाही. महाराजांना प्रार्थना करून बघ. मी मनात म्हटलं, 'महाराज ' बघा तुमची काय इच्छा ते! आम्ही पुढे निघालो तो त्या लोकांमधे माझ्या मावशीचे दीर आम्हाला दिसले मग काय? अध्यक्षांशी बोलून, दुसरे दिवशी सकाळीच पालखी निघताना सहा वाजता पालखी घरी येईल अशी योजना महाराजांनी घडवून आणली. मग महाराजांनी दिलेल्या उत्साहातून, रात्री अकरा वाजता दुकानदाराकडून सामानाची जुळवणी करून

सकाळी सहा वाजता अडीचशे लोकांसाठी फराळी चिवडा आणि मसाला दूध आम्ही तयार ठेवलं. महाराजांची कृपा अशी की तेथून पुढे दरवर्षीच हा क्रम होऊन बसला अन् महाराजांचं आगमन घरी होऊ लागलं. दरवर्षीच सर्वांना नाश्ता अन् महाराजांना फेटा व काही वस्त्र असा प्रघात झाला. मात्र नंतर एकेवर्षी घरी सासूबाई गेल्यामुळे काही प्रश्न निर्माण होऊन पालखी आमच्याकडे येऊ शकली नाही. म्हणून आम्ही तेव्हा नाश्ता व अन्य सहाय्य म्हणून काही पैसे संयोजकांना दिले. मग ही गोष्ट मागे पडली. पुढील प्रकटदिन आला. एक दिवस पहाटे मला स्वप्न पडलं. स्वप्नात मी पाहिलं, महाराज माझ्या समोर बसले आहेत, पण महाराजांच्या डोक्यावर फेटा नाही. मी म्हटलं महाराज, आज डोकं उघडं आहे, फेटा नाही? त्यावर महाराज म्हणतात. हो नं बाई, माझ्याजवळ फेटा नाही. बाई तू मला फेटा दिलाच नाही, मग फेटा कसा घालणार? असं म्हणून माझ्याकडे पाहून स्मितहास्य केलं अन अदृश्य झाले. मी जागी झाले आणि मला जाणवलं महाराजांचं सर्वत्र किती बारीक लक्ष आहे. आपण मागील वर्षी फेटा दिलेला नाही. मी सकाळीच ही गोष्ट मिस्टरांच्या कानावर घातली. त्यांना म्हटलं, पहिले महाराजांसाठी फेट्याची ऑर्डर द्या. ती गोष्ट मिस्टरांनी एकदम मान्य केली आणि मिस्टर मला बोलले...

मीनाक्षी एक गोष्ट लक्षात घे. पालखी कुठून कुठे जाते? पालखी पायी जाते की वाहनातून?अथवा सजवलेल्या ढकल गाडीतून जाते? पालखीत महाराज कोणत्या रूपात बसले आहेत, म्हणजे फोटो, मुखवटा, वगैरे. सोबत किती संख्येत भाविक आहेत? चालणारे कोणत्या क्रमाने चालताहेत? इत्यादी गोष्टींना फारसं महत्व नाही. ती पालखी महाराजांची आहे आणि भाविकांची श्रध्दा दृढ आहे तर तिथे महाराजांचं अस्तित्व राहणारच! महाराज सर्वव्यापी आहेत. पुढे मिस्टरांनी मला विचारलं. मागे मला अपघात झाला तेव्हाची गोष्ट आठवते नं? त्यांच्या या प्रश्नाने मला मागे ' आकोलखेड ' येथे आम्ही गेलो होतो तेव्हाची ती घटना आठवली. अर्थात ती घटना मी विसरलेली नाहीच. फक्त नव्याने आठवण झाली इतकेच.

इ.स.२००७ च्या सुमारास मिस्टरांना अपघात होऊन त्यांचा पाय फ्रॅक्चर झाला. पायाला प्लॅस्टर लावून घरी सक्तीची विश्रांती! महिनाभर मिस्टर घरीच होते. पाय जेमतेम बरा झाला होता. बरेच दिवसात कुठे बाहेर पडलो नव्हतो. मिस्टर म्हणाले चला आपण आकोलखेडला महाराजांच्या दर्शनाला जाऊ.

आकोलखेड! आकोट पासून साधारण बारा किलोमीटर अंतरावर महाराजांचं एक सुंदर स्थान! तिथे पाणी आहे. झाडी आहे. रस्त्याला चढ उतार आहे. तिथे विहीर आहे. महाराजांची सुंदर मूर्ती आहे. एकंदरीत मनाला प्रसन्नता देणारं वातावरण आहे. आता तिथे ' अमृत वन ' नावाने छान जागा तयार झाली आहे. आता रस्ता पण छान आहे. पण तेव्हा रस्ता असा नव्हता. चढावावर मुरुमाचे गोल गोटे पडलेले. तेव्हा तिथे गर्दी आजच्या सारखी नव्हती. आज तिथे दर गुरुवारी एक क्विंटल साबुदाण्याची उसळ प्रसादात वाटण्यात येते. तर त्या दिवशी आम्ही दोघं, अन् आमची मुलं. मिस्टरांच्या मोटरसायकलने दर्शनाला गेलो. चढावावर गाडी सहज समोर जाईना. गोटे गोल असल्यामुळे त्यावरून चाक स्लीप होत होतं. यांच्या पायावर ताण पडू लागला. आम्ही तिघं खाली उतरलो. मधेच जागच्या जागीच चाक फिरायचे. नाहीतर लगेच गाडी घसरायची. मदतीला कुणी नाही, दुपारची वेळ, एकदम शुकशुकाट! फजितीची वेळ, काय होईल असा मनात प्रश्न आणि अचानक एक सहा फूट उंचीचा माणूस. अंगात खांद्यावर फाटलेलं फूल बनियन. मळकट पैजामा. अशा वेषात तिथे उपस्थित झाला. काही बोलला नाही. त्याने गाडी मागून ढकलणं सुरू केलं. पूर्ण चढाव संपून चांगल्या जागेवर येऊन गाडी थांबली. मागोमाग आम्ही होतोच. मिस्टरांना म्हटलं अहो त्यांना थॅंक्स म्हणा. मिस्टर म्हणाले हो थॅंक्स देऊन काही पैसे पण विचारतो. मिस्टरांनी इकडे गाडी स्टॅन्डवर लावली, आम्ही वळून बघतो तर तिथे कुणीच नाही. आम्ही चौघांनीही आजूबाजूला शोध घेतला. पण कुणीच दिसलं नाही. ' शोधीसी मानवा, राउळी मंदिरी. नांदतो देव हा आपुल्या अंतरी. ' ऐसी आमची गत झाली.

जय बोला हो, जय बोला गजाननाची जय बोला! एवढंच आम्ही करु शकत होतो. मग काय?महाराजांच्या मूर्ती समोर उभं राहून त्यांचं स्मरण तेवढं केलं.. श्री गजानन!जय गजानन!श्री गजानन!जय गजानन!

🌺अनुभव-- सौ.मीनाक्षी रमेश आडे, आकोट

शब्दांकन -जयंत वेलणकर 9422108069

🌸आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे.

अवश्य वाचा श्रीगजानन अनुभव पुस्तक

भाग एक, यात बावन्न अनुभव आहेत. फक्त रुपये पन्नास. भाग दोन यात एकूण बावन्न अनुभव आहेत (५३ ते १०४ ) फक्त रुपये पन्नास

.................................

🌺अनुभव १५०

Recent Posts

Comments