🌺अनुभव १५१ + 🌺अनुभव १५२ + 🌺अनुभव १५३

"श्री "

गजानन महाराज की जय (🌺अनुभव १५१ +🌺अनुभव १५२+🌺अनुभव १५३)

गजानन बाबा - एक आत्मकथन! (भाग एक)

जय गजानन! गजानन महाराजांविषयीचे हे अनुभव वाचत असताना, ऐकत असताना, लोकांना सांगत असताना, माझ्या मनात राहून राहून येत होतं की आपण आपला अनुभव लोकांना कथन करावा कां? ते या साठी की मला स्वतःला असं वाटतं की, माझा अनुभव हा अनुभव तर आहे पण त्याहीपेक्षा ते माझ्या मनातील गुरू चिंतनाचं आत्मकथन आहे! तो एक अनुभव नाही तर ती अनुभवांची शृंखला आहे. मी दहावीत असताना मला गजानन बाबांनी हाताशी धरले, तो आज मी दोन मुलींची आई आहे. नित्य नियमानं आजही महाराजांचं अस्तित्व सभोवताल जाणवतंय! त्यातून अगदी थोडं काही इथे मांडण्याचा माझा प्रयत्न आहे. हे मी तीन भागातून मांडण्याचा प्रयत्न करणार आहे आणि मला असं वाटतंय की हे तीनही भाग पूर्ण वाचून होतील तेव्हाच माझ्या पूर्ण सांगण्याचं आकलन होईल.

उदाहरणार्थ आपण गजानन विजयच्या नवव्या अध्यायात वाचतो, गोविंद बुवांचा घोडा रात्रीतून समर्थांनी शांत केला तेव्हा तिथे फक्त गोविंद बुवा होते. अन्य कुणाला त्या विषयी काही माहीत नव्हतं म्हणून गोविंदबुवा दुसरे दिवशी किर्तनाला घोडा घेऊन गेले तेव्हा लोकांना समजलं घोडा शांत झाला आहे. त्याचप्रमाणे मला वाटतं माझ्या मनाच्या घोड्याचे लगाम गजानन बाबांनी हाती धरले हे स्पष्ट करण्याचा माझा प्रयत्न तीनही भागांच्या मांडणी नंतर मी कदाचित पूर्ण स्पष्ट करू शकेन.

मी समृद्धी जोशी. मी अगदी लहानपणापासून माझ्या आई वडीलांना गजानन महाराजांचं करताना पाहिलं. इ.स.२००१ मधे मी दहावीची परिक्षा दिली. आता निकाल घोषित होईपर्यंत माझ्याजवळ भरपूर वेळ होता. माझ्या मनात आलं, आई वडील वाचतात तशी आपण पोथी वाचावी कां? मी वडीलांना पोथी विषयी विचारलं. त्यांनी मला पोथी म्हणजे काय, त्या पोथीचं महत्व समजावून सांगितलं. त्यांनी मला तेव्हाचं माझं वय लक्षात घेता, लहान पोथी हाती देऊन ही वाच असं म्हटलं. ते म्हणाले यातून तुला महाराजांची ओळख होईल. गजानन बाबांची ओळख होईल हे कुठेतरी कानात शिरलं पण ती ओळख चांगलीच घनिष्ठ होणार आहे याची मला तेव्हा कल्पना नव्हती. मी माझ्या मनात निर्धार केला की मी या पोथीचे एकवीस दिवसात एकवीस पारायणं करणार! दुसर्‍याच दिवशी गुरुवार होता. मी अंघोळ करून पारायणास सुरुवात केली. लगातार एकवीस दिवस झालेत. माझ्या मनाला प्रसन्न वाटत होते. एकवीसाव्या दिवशी एकवीसाव्या पारायणात, एकवीसावा अध्याय सुरू झाला. तो संपता संपता मला अचानक ग्लानी आली आणि मी तिथेच आसनावर गाढ निजले. पायाची मांडी! मी मात्र निजलेली अन् छातीवर पोथी दोन्ही हाताने धरलेली. अन् सुरू झाला माझा स्वप्न दृष्टांत!

एक औदुंबराचं खूप मोठं झाड. त्या झाडाच्या पारावर एक पोक्त आणि प्रेमळ गृहस्थ बसलेले आहेत. त्यांनी मला हाक मारून जवळ बोलावलं. म्हणाले, ये, बैस बेटा बाजूला. त्यांनी विचारलं, बाळ,कसं वाटलं तुला?पोथीचे एकवीस पारायणं करून? मी म्हणाले मला खूप छान आणि शांत वाटले. मी विचारले, बाबा तुम्ही कोण? त्यावर म्हणाले, ज्याच्या पोथीची पारायणं केलीस त्यालाच नाही ओळखलं? मग म्हणाले, बाळ तुझे काही प्रश्न असतील तर विचार! मग मी त्यांना काही विचारलं, त्यांनी त्याची उत्तरं दिलीत. शेवटी मी त्यांना एक प्रश्न केला. ' महाराज गुरूमंत्र कसा मिळू शकतो मला? त्यावर त्यांनी माझ्याकडे पाहून स्मितहास्य केलं आणि कान इकडे कर. असा इशारा केला. त्यांनी माझ्या कानात एक मंत्र दिला आणि म्हणालेत की ' मी तुला हा कानमंत्र दिला आहे. त्याचा तू रोज जप कर. या मंत्राला सिध्द कर. हाच तुझा गुरूमंत्र आहे. आजपासून मी तुला माझी शिष्या म्हणून स्वीकारलं. जेव्हा केव्हा मनापासून तू माझं स्मरण करशील तुला मार्गदर्शन अवश्य मिळेल. असं म्हणून ते अदृश्य झाले आणि मला जाग आली.

मी पारायण पूर्ण करून वडिलांना झालेला प्रकार सांगितला. मी केलेल्या वर्णनानुसार त्यांनी मला महाराजांचा एक फोटो दाखविला.मी तो फोटो छातीशी धरून, नंतर कपाळास लावून गजानन बाबांना वंदन केलं. वडील म्हणाले, बेटा तू धन्य आहेस! असा अनुभव हजारोत एखाद्याला येईल! त्यांचं ते वाक्य ऐकून माझा आनंद द्विगुणीत झाला. मला गुरूमंत्र मिळाला होता. अर्थात ' याचा रोज जप करीत जा ' हा संदेश आता महत्वाचा होता. गजानन बाबा रोज आठवीत राहणं, त्यासाठी त्यांचं नाम घेणं ही जबाबदारी आता माझ्यावर आली होती.

माझं दहावीचं वय हे तसं अगदी लहान नसलं तरी अशा अध्यात्मिक गोष्टींच्या दृष्टीने पाहता फारसं मोठंही नव्हतं. त्यामुळे मनापासून स्मरण केल्यावर मार्गदर्शन मिळेल हे असलं तरी त्यासाठी सतत अनुसंधानात राहून नाम जप आवश्यक आहे हे त्या वयात कळण्यासारखं नव्हतं. त्यामुळे गुरूमंत्र मिळाला आहे, मी गजानन बाबाची शिष्या, हे जरी खरं तरी कुठेतरी आतमधे वाटत होतं, मला खरंच मार्गदर्शन मिळणार? मला खरंच सहाय्य मिळणार? पण या प्रश्नांचं उत्तर दोन वर्षातच गजानन बाबांनी मला दिलं. एक चित्तथरारक, अविस्मरणीय असा अनुभव! आयुष्याला कलाटणी देणारा अनुभव! मी बारावीत असताना मला आला. आज सांगायला छान वाटतो पण अनुभवायला फार कठीण असा तो अनुभव! कलाटणी देणारा! असं मी म्हटलं खरं, पण कलाटणी खरं तर दहावीतच मिळाली .बारावीत गजानन बाबांनी आयुष्यात एक नवीन दालन उघडून दाखविलं. त्या दालनात मी काय पाहिलं ते आपण पाहू पुढील भागात, तोपर्यंत श्री गजानन! जय गजानन! श्री गजानन! जय गजानन!

" श्री "

गजानन महाराज की जय (🌺अनुभव १५२)

गजानन बाबा- एक आत्मकथन! (पुढे चालू भाग दोन)

जय गजानन! माझ्या या आत्मकथनात मागील भागात आपण पाहिलं, दहावीच्या परीक्षेनंतर गजानन बाबांच्या लहान पोथीची एकवीस पारायणं त्यांनी माझ्याकडून करवून घेतलीत. तेव्हा एकविसाव्या दिवशी, एकविसाव्या पारायणात, एकविसाव्या अध्यायात, मी निद्रादेवीच्या आधीन झाले आणि तिथे आसनावरच मला स्वप्न दृष्टांत झाला. त्यानंतर साधारण वर्ष, सव्वावर्षातच मी अनुभवला माझ्या आयुष्यातील एक थरार! थ्रोट इन्फेक्शनचं निमित्त झालं. कदाचित सुरुवातीला डाॅक्टरांना त्यातील गांभीर्य जाणवलं नाही. पुढे ते घशाचं दुखणं विकोपास गेलं आणि आमच्या नेहमीच्या डाॅक्टरांच्या देखरेखीत एका दवाखान्यात मला भरती करावं लागलं. मी दवाखान्यात बेशुद्ध झाले. डाॅक्टरांनी आईला मी कोमात गेल्याचं सांगितलं. डाॅक्टरांचं पुढील वाक्य ऐकून आईवडीलांच्या पायाखालची जमीन सरकली. ते म्हणालेत ' ७२ तासात मुलगी शुध्दीवर आली तर ठीक. अन्यथा ती हाती लागणं कठीण आहे!' तिथून सुरू झाला माझ्या आणि आईवडीलांच्या आयुष्यातील चमत्कृतीपूर्ण काळ. सुरू झाले ते परीक्षेचे बहात्तर तास!

पहिले चोवीस तास, मी निपचित पडले आहे. बाजूला आई-वडील चिंताग्रस्त चेहर्‍याने मी शुध्दीवर येण्याची वाट पाहताहेत. एकीकडे गजानन महाराजांना प्रार्थना करताहेत, अशा स्थितीत निघून गेले. माझ्यात काडीचा फरक झाला नाही. पण महाराज काही करतील अशी आशा मनात होती. दुसरा दिवस उजाडला. वडीलांच्या गजानन महाराज भक्त परिवारातील एक भक्त महेश कुलकर्णी यांनी वडीलांना वैद्य मावशींकडे 'सज्जन गडच्या समर्थ पादुका आल्या आहेत, त्यांचं दर्शन घे आणि तिथे समृद्धी साठी प्रार्थना करून ये ' असा निरोप दिला. वडीलांच्या मनात त्यांच्या लेकीसाठी एक आशा पल्लवीत झाली. त्यांना गजानन विजय मधील त्या ओळी आठवल्या. ' कोणी कोणी म्हणती जन, श्रीसमर्थांचे जे का स्थान, त्या सज्जन गडाहून, यादेशी आले हे. परी याला पुरावा सबळ ऐसा नाही बरवा, परी काहीतरी असावा अर्थ त्यांच्या म्हणण्यात. ' महाराजांचीच ही लीला. या भावनेने वडील दर्शनाला गेले. मला त्यांनी अंगारा लावला.तो दिवसही तसाच निघून गेला. मात्र त्या रात्री आईने एक वेगळंच दृश्य अनुभवलं. ती दुसरी रात्र. त्या रात्री आईनं पाहिलं, बंद दारातून एक निळसर प्रकाश खोलीत शिरला. सर्वत्र पसरला, माझ्या अंगावरून फिरला अन् लुप्त झाला. आईच्या मनात आशा पल्लवित झाली, पण तेवढेंच! त्याही रात्री मी शुध्दीवर आले नाहीच. आता सुरू झाले शेवटचे चोवीस तास!

मुलगी हाती लागणार की नाही, या प्रश्नाचं उत्तर या चोवीस तासात मिळणार होतं. डाॅक्टर राउंड वर आले. त्यांच्या चेहर्‍यावर चिंता स्पष्ट जाणवत होती. त्यांनी सर्वांना सांगितलं, आजची रात्र फार महत्त्वाची आहे. ही रात्र एकतर उत्तर देणार, नाही तर खूप सारे प्रश्न निर्माण करून जाणार. अत्यंत सावध राहणं गरजेचं आहे.

वडील आईला म्हणाले, तू घरी जा. घरी महाराजांसमोर दिवा लाव. तुला दिसलेला तो निळसर प्रकाश मला शुभचिन्ह वाटतो आहे. घरी आपल्या मुलीसाठी प्रार्थना कर आणि परत निघून ये. माझा मित्र पंकज इथेच राहतो तो तुम्हा दोघींना घरी सोडून त्याच्या कामाला जाईल. त्याप्रमाणे आई आणि माझी लहान बहीण दोघी घरी गेल्यात. त्या घरी जाण्यास निघाल्या आणि इकडे वडीलांना वर्तमानपत्रातून आणि बाजूच्यांकडून बातमी समजली की, ' आज नागपूरात ऑटोरिक्षा चालकांचा बंद. ऑटो रस्त्यावर धावणार नाहीत. ' वडीलांच्या जीवाची घालमेल सुरू झाली. सात आठ किलोमीटर अंतरावरून आई येणार कशी? त्यावेळी आजच्या सारखे प्रत्येकाजवळ मोबाईल नव्हते. वडील घरी लॅण्ड लाईनवर संपर्क करण्याचा प्रयत्न करू लागलेत, पण फोन कुणी उचलेना इकडे आईला व बहीणीला सोडून पंकज निघून गेलेत. आईने घरी देवासमोर दिवा लावून महाराजांना कळवळून प्रार्थना केली, ' महाराज आता सर्व उपाय थकलेत. तुमची लेक तुम्हीच सांभाळा. ' आई आणि बहीण दोघीही रडायला लागल्या. दोघींना दवाखान्याचे वेध लागले. घाईघाईत आणि चिंतेने पुन्हा घराला कुलूप लावून दोघी दवाखान्याकडे निघाल्या. ऑटो रिक्षाच्या शोधात थोडं चालल्या. इतक्यात मागून एक ऑटो आला. चालक आईला म्हणाला ,बसा रिक्षात. या दोघी यंत्रवत आत बसल्या. ते गृहस्थ उंच, सडपातळ,सावळे, अंगात सफारी सारखा पांढरा ड्रेस, अन डोक्यावर पांढरी टोपी. ते आईला म्हणाले तुम्हाला दवाखान्यात जायचं आहे नां? मी सोडतो तुम्हाला .ताई बरी होईल. तुम्ही काही काळजी करू नका. ती लवकरच घरी येईल. त्यांनी या दोघींना दवाखान्याच्या दाराशी सोडले आणि ते निघून गेले. पैसे न घेता. आपल्याच नादात आई आणि बहीण दोघी वर आल्या. त्यांना पाहून वडील आश्चर्यचकित झाले. त्यांनी विचारलं तुम्ही आल्या कशा? त्यावर आई बोलली 'ऑटोने ' वडील म्हणालेत कसं शक्य आहे? आज त्यांचा स्ट्राईक आहे. ते एकताच आई भानावर आली आणि एकदम तिला जाणीव झाली की आपण ऑटोला पैसे दिलेच नाहीत. आई, बहीण आणि वडील तिघेही घाई घाईने खाली उतरले. पण ते गृहस्थ निघून गेले होते. आता कुठे आई भानावर आली आणि दोघी एकमेकींना विचारू लागल्या. त्यांना कसं माहीत आपण दवाखान्यात चाललो? ताई आजारी हे त्यांना कसं समजलं? ' ती बरी होईल ' हे एवढ्या आत्मविश्वासाने ते कसं बोलले?त्यांनी पैसे न घेण्याचं काय कारण? कोण होते ते?

आपसात बोलत तिघेही वरती आले, माझ्या खोलीत शिरले आणि माझ्या चैतन्यहीन देहाकडे पाहून पुन्हा काळजीच्या डोहात बुडून गेले. आजची रात्र, काय होणार?हा प्रश्न पुन्हा सगळ्यांच्या मनात फेर धरून नाचू लागला.

तिसरी रात्र सुरू झाली. कुणीही आज झोपू नका, सावध असा! असं डाॅक्टरांनी सर्वांना सांगितलं होतं. पण नियतीची योजना! ती कुणाला कळली आहे? दवाखान्यात असलेल्या सर्वांनाच गाढ झोप लागली. मध्यरात्रीची वेळ.सर्व झोपले अन मला जाग आली. मला श्वास घेण्यास अतिशय त्रास होत होता. आचके दिल्यासारखी माझी अवस्था होत होती. शरीराच्या आतून काहीतरी निघून जातं आहे अशी भावना होती. मी स्वतःला वाचविण्यासाठी धडपडत होते. डोळ्यात प्राण येऊन मी जोरात ओरडले.. ' गजानन बाबा धावा, बाबा मला वाचवा!' अन् मी धाडकन उशीवर डोकं टेकलं. माझं लक्ष समोर गेलं, मला भासू लागली समोर उभी असलेली एक अजानूबाहू दिव्य शक्ती. तिथून ते पुढे आले. त्यांनी मला बसतं केलं. मला शांत केलं. माझ्या पाठीवरून, अंगावरून शांतपणे हात फिरविला, त्यासरशी माझी तगमग बरीच शांत झाली. मी पहुडले, पुन्हा माझ्यासमोर ते उभे. माझ्या कानात आवाज शिरला, ' बाळ,हे तुझं नवं जीवन ! या मार्गावर सतत नाम घेत रहा. योग्य तिथे तुला मार्गदर्शन मिळेल. माझं स्मरण करीत रहा!' तो आवाज थांबला आणि एक प्रखर पिवळा प्रकाश तिथून माझ्या दिशेने समोर सरकला. त्यात मी न्हाऊन निघाले. एक झोत माझ्यात शिरला, माझ्या भोवती एक वलय निर्माण झाल्यासारखं झालं. त्या तेजाने माझं शरीर इतकं तप्त झालं की जेव्हा हे सगळं संपून थोड्या वेळात सर्व जागे झाले तेव्हा प्रथम वडील आणि काही वेळाने डाॅक्टर यांनी मला हात लावला तेव्हा शाॅक लागल्यासारखा त्यांना हात मागे घ्यावा लागला. पुढे बराच काळ स्पंजिंग करावं लागलं, तेव्हा तीन चार दिवसात मी बरीच नाॅर्मल झाले. घरी आले.

आज अनेक वर्ष झालीत पण त्या स्मृती ताज्या आहेत. आजही मला थंडी म्हणाल तर नगण्य अशी भासते. शरीर आजही पाणी मागत असतं. स्मरणानंतरचं मार्गदर्शन म्हणाल तर ते आजही मिळत असतं. त्यातून मिळालेले काही अनुभव पुढील भागात अवश्य सांगीन. तोपर्यंत श्री गजानन!जय गजानन !श्री गजानन ! जय गजानन!

🌺अनुभव- सौ.समृद्धी जोशी, नागपूर

शब्दांकन- जयंत वेलणकर 9422108069

" श्री "

गजानन महाराज की जय (🌺अनुभव १५३)

गजानन बाबा- एक आत्मकथन! (पुढे चालू भाग तीन)

जय गजानन! गजानन महाराज! अर्थात गजानन बाबा!गजानन बाबांविषयीच्या माझ्या या आत्मकथनात, सर्व प्रथम, मी दहावीत असताना लहान पोथीची एकवीस दिवसात एकवीस पारायणं माझ्याकडून त्यांनी करवून घेतलीत. तेव्हा शेवटच्या दिवशी आसनावरच निद्रिस्त होऊन मला झालेला स्वप्न दृष्टांत, नंतर पुढे वर्ष सव्वावर्षातच माझं घशाचं आजारपण विकोपास जाऊन मी कोमात जाणं, त्यात तिसऱ्या दिवशी एक प्रखर पिवळा झोत माझ्याकडे येऊन त्यातून नवसंजीवन प्राप्त होणं, या दोन्ही प्रसंगी ' सतत नाम घेत रहा, योग्य तिथे तुला मार्गदर्शन मिळेल. नामस्मरण करीत रहा. ' असा आशिर्वाद प्राप्त होणं, इत्यादी गोष्टींचा उल्लेख आपण मागील दोन भागात पाहिला. त्याच शृंखलेतील हा तिसरा भाग!

मला खरंच मार्गदर्शन मिळणार कां?हा प्रश्न माझ्या मनात होता. निदान कधी खरंच काही अडचण उद्भवली तर काय? हे मनात होतं. गजानन महाराजांचं चिंतन करीत असताना, पोथी वाचत असताना, ' समर्थ वाक्य खोटं झालं, हे नं कुणी ऐकीलं.' ही गोष्ट मनाला उभारी देत होती. त्यातून लहान सहान प्रसंगी गजानन बाबांसमोर बसून मागणं मागितलं की सकारात्मक अनुभवही त्यातून मिळत गेले. त्यातील काही अनुभव इथे सांगणं मला गरजेचं वाटतं!

लहानपणची मी नेहा व्यवहारे, पुढे लग्नानंतर सौ.समृद्धी जोशी झाले. माझे लहानपणीचे अनुभव माझ्याजवळ ! माझ्या मिस्टरांना त्याचं काय? त्यांचा या सर्व गोष्टींवर विश्वास असण्याचं कारण नव्हतं. आपण गजानन विजय ग्रंथात वाचतोच. ' प्रचितीवीण कुणाची परमार्थी न निष्ठा बसे, ती एकदा बसल्यावर मग मात्र होते स्थिर. संत सेवा महाथोर हे भाविक जाणती. '

मला स्वतःला, मिस्टरांना, आजूबाजूच्या काही सूज्ञ लोकांना, मला मिळणाऱ्या मार्गदर्शनाचा काही अनुभव यावा, असा योग असावा...

इ.स.२००८ ची गोष्ट. आमच्या लग्नाला जेमतेम वर्ष झालं होतं. मिस्टर एका खाजगी कंपनीत पुण्याला कार्यरत होते. पगार फारसा नव्हता, पण ठीक चाललं होतं. एक दिवस मला स्वप्नात संकेत मिळाला की, ' तुझ्या नवर्‍याला मॅनेजर पासून दूर रहायला सांग. व्यक्तीशः तो ठीक आहे पण त्याच्या आणि कंपनीच्या वादात नवरा भरडला जाऊ शकतो. ' हे सर्व मी मिस्टरांना समजावून सांगण्याचा प्रयत्न केला. पण त्यांनी ते सर्व हसण्यावर नेऊन उडवून लावलं. मी महाराजांची क्षमा मागितली. पण परिणाम मिस्टरांना लगेच दिसून आला. त्यांची नोकरी गेली, तीन महिन्यांचा पगार थकीत राहिला. शिवाय आपसात सामंजस्याने ठरवून एक लोन कंपनीनं काढलं होतं, त्यात मिस्टरांनं नाव होतं. ते लोन फेडणार नाही असं सांगून ती जबाबदारी मिस्टरांवर ढकलली. त्यातल्या त्यात वाईटात चांगलं असं झालं की, वरून मान्य केलं नाही तरी मनातून मिस्टर जे समजायचं ते समजले असावेत. आता आमच्यासमोर प्रश्न होता पुढे काय?मी महाराजांना प्रार्थनापूर्वक हात जोडून मार्ग दाखविण्याची विनंती केली. काहीच दिवसात स्वप्नात माझ्या कानात स्पष्ट आवाज आला. ' पोलीस तक्रार करा!कोर्टात केस करावी लागेल. तुम्हाला कोर्टाची पायरी चढायची वेळ येणार नाही. वकिलाची सोय माहितीतल्या लोकांकडून होईल. काळजी करण्याचं कारण नाही. सर्व ठीक होईल. ' हे सर्व मी मिस्टरांच्या कानावर घातलं. तेव्हा प्रथम तर त्यांनी एवढ्या मोठ्या लोकांशी आपण कसं लढणार? वगैरे प्रश्न उपस्थित केला. मात्र मी ठामपणे सांगितलं, ' अनुभवातून शहाणपण शिकण्यात समजूतदारपणा आहे!' जिथे गजानन महाराजांचं अधिष्ठान आहे तिथे विजय असणारच आहे. यानंतर आम्ही लढण्याचा निर्णय घेतला. पुढे खरोखरच आश्चर्यकारकरित्या नागपूर, नाशिक येथील मित्रांच्या ओळखीने पोलीसात, वकीलात झपाट्यानं काम मार्गी लागलं. वकील तर म्हणाले, तुमची केस इतकी मजबूत आहे की तुम्ही जिंकणारच. तुम्हाला कोर्टात येण्याची गरज नाही. सध्या फक्त डॉक्युमेंटेशनचे पैसे द्या. बाकी फी तुम्ही जिंकले की तुमच्या मनाप्रमाणे द्या. नो प्राॅब्लेम! फक्त केस किती दिवस चालेल ते नेमके सांगणं शक्य नाही पण होईल लवकरच. यानंतर सुरू झाली आमची कायदेशीर लढाई. या लढाईच्या दरम्यान आम्हाला एक कठीण निर्णय घेण्याचा प्रसंग आला, पण तो घेण्याची क्षमता महाराजांनीच प्रदान केली.

त्याचं असं झालं की या काळात मी महाराजांशी सतत संवाद साधण्याचा प्रयत्न करीत होते. एके रात्री मला स्वप्नात दिसलं की एका लहान बाळाला हाताशी धरून मी चालते आहे आणि मी अंधारातून प्रकाशाकडे जाते आहे. प्रकाशाकडे जाणे याचा अर्थ तर स्पष्ट होता. पण लहान मुलाचं काय? मी महाराजांना प्रार्थना केली. तेव्हा एक दोन दिवसातच रात्री स्वप्नात स्पष्टपणे कानात ऐकू आलं, ' अपत्य!' त्याच्या येण्याच्या चाहुलीनेच मिस्टरांना नोकरी मिळेल.' तेव्हा मिस्टरांना नीटशी नोकरी नसल्याने हा निर्णय आमच्यासाठी कठीण होता. पण महाराजांच्या आशिर्वादाने आम्ही तो निर्णय घेतला. मला सहा महिने पूर्ण झालेत अन् एक दिवस वकीलांचा फोन आला. ' आपण तुमची केस जिंकलो. या तीन महिन्यांत तुमचे पूर्ण पैसे तुम्हाला परत मिळणार! अभिनंदन! ' गजानन बाबांनी सुचविल्याप्रमाणे ही लढाई आम्ही जिंकलो. मला सातवा महिना सुरू झाला अन् यांना मोठ्या कंपनीत नोकरी मिळाली. तमसो मा ज्योतिर्गमय!' आमचा अंधारातून प्रकाशाकडे प्रवास सुरू झाला, बाळाच्या चाहुलीने! '

आता नवर्‍याचा गजानन महाराजांवर विश्वास दृढ होऊ लागला. महाराजांच्या आशिर्वादाने, माझ्या बोलण्यात तथ्य आहे. याची प्रचिती येत होती. त्यावर महाराजांनी अजूनच शिक्कामोर्तब करवून घेतलं.

मी नागपूरला स्त्रीरोग तज्ज्ञ डॉक्टरांकडे तपासणी साठी आले. त्यांनी तपासून मला डिलिव्हरीची तारीख दिली, १३ मार्च २०१०. त्याच रात्री मला पुन्हा स्वप्नात कानात स्पष्ट आवाज आला.. ' १३ मार्च नाही, तुझ्याच वाढदिवशी, म्हणजेच २७ फेब्रुवारी २०१० ला तुझ्या वाढदिवसाचे गिफ्ट म्हणून तुझ्याकडे लक्ष्मीच्या पावलांनी छोटी परी येणार आहे. जन्मवेळ दुपारी ३.५२ राहणार आहे. सिझेरियन होईल. ' मी लगेच त्याप्रमाणे मिस्टरांना नागपूरला यायला सांगून, डाॅक्टरांच्या कानावर घातलं. त्यांनी मला मूर्खात काढलं. म्हणाल्या, तू पहिलटकरीण! तुला काय समजतं? मी म्हटलं, महाराजांची इच्छा!२६ फेब्रुवारीला माझ्या पोटात दुखू लागलं. मी दवाखान्यात पोहोचले. दि २७ फेब्रुवारीला मला तपासलं. पोटात बाळ वाकडं अडकलंय म्हणून ओ. टी मधे घेतलं. २७ फेब्रुवारी २०१० ,शनिवारला मला कन्यारत्न प्राप्त झालं. छोटी परी माझ्या घरी आली, वेळ होती, दुपारी ३ वाजून ५२ मिनिटे!

डाॅक्टर आश्चर्यचकित झाल्या. त्यांचा महाराजांवरील विश्वास दृढ झाला. माझी दुसरी वेळ. पुन्हा दिवस राहिलेत .यावेळेस डाॅक्टरांना फाॅरेनला जायचं होतं. त्यांनी मला श्रध्देनं विचारलं, या वेळेस काय तारीख आहे गं बाई? मी म्हटलं, महाराजांच्या संकेता प्रमाणे.. ' अनंत चतुर्दशीला मोठ्या मुलीच्या वेळेच्या ५ मिनिटे आधी अजून एक छोटी परी येत आहे! 'स्वागतासाठी सज्ज रहा!'

माझ्या तब्येतीत अचानक काही काॅम्प्लीकेशन्स होऊन मला त्याच दिवशी दवाखान्यात भरती व्हावे लागले आणि १५ सप्टेंबर २०१६ ला बरोबर ३.४७ ला अजून एक परी आमच्या जीवनात आली.

गणपती, महालक्ष्म्यांचे ते दिवस असल्याने आमची घरी चर्चा झाली होती. काय करावं? गणपती, महालक्ष्मी घरी बसवायच्या, दिवस भरत आले आहेत. वृध्दी आली तर? वगैरे. पण मला पूर्ण विश्वास होता. अर्थात आता घरच्यांनाही अनुभव होताच. त्यामुळे दुपारी लवकर विसर्जन करावं लागेल इतकंच, सर्व ठीक होईल हा विश्वास होताच आणि तसंच घडलं.

अशा सारखे बरेच अनुभव महाराजांनी गाठीशी बांधून दिले आहेत. पण सध्या इथे थांबू या! पुढे कधी योग आला तर त्याविषयी अवश्य सांगीन. बाकी,.. श्री गजानन ! जय गजानन! श्री गजानन ! जय गजानन!

🌺अनुभव-- सौ.समृद्धी जोशी, नागपूर

शब्दांकन- जयंत वेलणकर 9422108069

🌸आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे.

🌹अवश्य वाचा

श्रीगजानन अनुभव पुस्तक

भाग एक, यात बावन्न अनुभव आहेत. फक्त रुपये पन्नास. भाग दोन यात एकूण बावन्न अनुभव आहेत (५३ ते १०४ ) फक्त रुपये पन्नास.