🌺अनुभव १७१🌺

"श्री"

श्री गजानन महाराज की जय (🌺अनुभव १७१)

|| गुरुपायी स्थिरावला तोची धन्य ||

जय गजानन! गजानन महाराज कृपाळू आहेत, कनवाळू आहेत. त्यांच्या दिशेने तुम्ही दोन पाऊले समोर गेलात तर ते तुमच्या साठी चार पाऊलं समोर येणार, हे ठरलेलं आहे. असा अनेकांचा अनुभव आहे. माझाही आहे! माझ्या भाग्यानं माझ्या माहेरी गजानन महाराजांची भक्ती होतीच, दैव योगानं सासरी पण गजानन महाराजांचं पूजन होत होतं. त्यातही माझ्या मिस्टरांना तर गजानन महाराजांचं जास्तच होतं, जास्त आहे. वास्तविक मी माझा अगदी अलीकडील अनुभव सांगण्यासाठी लेखणी हाती घेतली आहे. पण मिस्टरांना फार आधी आलेला एक अनुभव सांगून नंतर माझ्या अनुभवाकडे वळते. आमच्या लग्नाच्या आधीचा हा अनुभव मिस्टर नेहमी सांगतात.

तेव्हा अचलपूरच्या जवळ एका लहान गावी हे लोक राहत असत. तेव्हा अनेक लोकांचा दरमहा काही राशी शेगांवला पाठविण्याचा प्रघात होता. यांचाही होता. पोच पावती म्हणून शेगांव संस्थान तर्फे काही प्रसाद व अंगारा उलट टपाली प्राप्त होत असे. सात्विकतेने तो अंगारा कपाळास लावला व प्रसादाची गोडी जीभेने चाखली की भक्त धन्य होऊन जात. तेव्हाची गोष्ट! यांची एक जिव्हाळ्याची पेशंट अचलपूर दवाखान्यात भरती होती. आजार विकोपाला गेला होता. डाॅक्टर सह सर्वच हवालदिल झाले होते. सर्वच समजून चुकले होते की पेशंटची शेवटची घटका भरत आली आहे. पेशंट ला कल्पना होतीच की आपल्या घरून दरमहा देणगी जाऊन घरी शेगांवहून प्रसाद येतो. मृत्यूशय्येवर असलेल्या पेशंटनी यांच्याजवळ इच्छा व्यक्त केली , माझं काही खरं नाही, आज घरी प्रसाद आला असेल तर उद्या येताना घेऊन या. डबडबलेल्या डोळ्यांनी यांनी होकार दिला. योगायोगानं प्रसादही घरी पोहोचला, पण दुसरे दिवशी तातडीचा गंभीर निरोप आल्याने, मनाच्या विमनस्क अवस्थेत हे घरून घाईघाईत निघाले अन् प्रसाद घरीच राहीला. वाटेत आठवण झाली पण आता बसची वेळ होत होती. सद्गतीत कंठाने गजानन महाराजांना क्षमा मागून अंतःकरणापासून त्यांना साद घातली, त्यांचा धावा करू लागले. इतक्यात बस आली, हे बसच्या दिशेने घाईघाईत समोर निघाले. तोच एका तरुणाने मागून आवाज दिला, अहो तुमच्या साठी शेगांवहून प्रसाद आला आहे. पत्र व सोबत प्रसाद होता. यांचं बसमधे चढणं आणि त्याचं निघून जाणं इतकं वेगानं झालं की सीटवर स्थिरावले तेव्हाच काहीसे भानावर आलेत . तो दिवस पेशंटच्या आयुष्यात शेवटचा होता याची जाणीव सर्वांना झालीच होती. कपाळावर अंगार्याचं बोट आणि जिभेवर प्रसाद घेऊन पेशंट शांतावला. दुःख सर्वांनाच झालं पण पेशंट साठी तो कृपाशिर्वाद ठरला. शेवटी भक्त सद्गुरूंचं स्मरण का करतो शेवटच्या क्षणी त्यांचा आशिर्वाद मिळावा म्हणूनच नं? असो तर मुद्दा हा की मला काय किंवा मिस्टरांना काय, आम्हाला संकटकाळात प्रथम आठवतात ते गजानन महाराज!

मला आठवतं एप्रिल २०२० ची गोष्ट. २७,२८ एप्रिल. मला अचानक कमालीचा अशक्तपणा जाणवू लागला. प्रकृती अचानक बिघडली ,सोबत तीव्र डोकेदुखीने मी त्रस्त झाले. आमच्या नेहमीच्या डाॅक्टरांनी दिलेल्या औषधाने तात्पुरतं बरं वाटलं पण तेवढंच! पुढे दोन तीन दिवसातच माझी दृष्टी जवळपास गेलीच. डाव्या डोळ्यापुढे पूर्ण अंधार. उजव्या डोळ्यानं अगदीच पुसटसं दिसत होतं. आमच्या इकडे डाॅक्टर मुकादम म्हणून डोळ्याचे ख्यातनाम डाॅक्टर आहेत. आम्ही तातडीनं त्यांची भेट घेतली. त्यांनी सखोल तपासणी करून, सर्व प्रकारच्या चाचण्या करून सांगितलं की " डोळ्यांना काहीही झालेलं नाही. पण तुम्ही ताबडतोब न्युराॅलाॅजिस्ट ला दाखवा. " त्यानुसार आम्ही लगेचच डाॅ.अजय कुर्वे, न्युराॅलाॅजिस्ट,विवेका हाॅस्पिटल, यांना भेटलो. एम.आर.आय. झाल्या नंतर मला ब्रेन ट्यूमर असल्याचं निदान झालं. ट्यूमर असल्यामुळे ऑपरेशन शिवाय पर्याय नाही, मात्र तुमची डोळ्यांची गेलेली दृष्टी आपण परत आणू शकणार नाही असं स्पष्ट सांगितलं.

आता आपल्याला डोळ्यांनी कधीच दिसणार नाही, या भयावह कल्पनेसह मी घरी परतले. डाॅक्टरांशी बोलल्याप्रमाणे मी १५ रोजी दवाखान्यात भरती होणार व १६ मे ला ऑपरेशन होणार हे ठरलं होतं. इकडे त्याच सुमारास मिस्टर घरीच पाय घसरून पडल्यामुळे व त्यांचं ऑपरेशन झाल्यामुळे ते दवाखान्यात येऊ शकणार नाही ही वस्तुस्थिती होती.

अशात संध्याकाळ झाली, मी महाराजांसमोर बसले, त्यांच्याशी संवाद सुरू झाला. संवाद काय, पुढे मी चक्क भांडण करू लागले. महाराज माझ्यासोबत तुम्हाला दवाखान्यात यायचं आहे हा माझा आग्रह होता आणि सोबतच माझी दृष्टी मला परत द्या हे मागणं होतं. लेकीनं बापाशी भांडावं आणि भांडता भांडता डोळे भरून यावेत तसं झालं, मला उर फूटून रडायला आलं. दृष्टी द्या हो! दृष्टी द्या हो! म्हणत मी हमसून हमसून रडले .तुमच्या ह्रदयाला पाझर फुटू द्या! मला दृष्टी मिळू द्या. म्हणत मी उठले. दोन दिवस मधे गेलेत. मी घराच्या गॅलरीत उभी होते. समोरून एक कार आली. कार आली, मला दिसली! फक्त डाव्या डोळ्याला वेगळी दिसली अन् उजव्या डोळ्याला वेगळी.डाॅक्टरांच्या दृष्टीतून हे एक आश्चर्यच होतं. ते म्हणालेत 'आनंदाची गोष्ट आहे. आता प्रश्न दोन डोळ्यांमधील कोऑर्डिनेशन चा आहे पण ते ठीक होईल '

महाराजांच्या कृपेने दृष्टी आली, आता ब्रेनचं ऑपरेशन होणं बाकी होतं. मी घरून महाराजांना नमस्कार करून निघाले, दवाखान्यात दाखल झाले. डाॅक्टरांच्या टेबलवर दोन मूर्ती पाहिल्या अन् त्या दडपणातही थोडा आनंद झाला. तुळजा भवानी आणि गजानन महाराज समोर पाहून थोडं बरं वाटलं. ब्रेनचं ऑपरेशन म्हणजे किंचित जरी दोष उरला तरी भयंकर दुष्परिणाम भोगावे लागणार, त्यामुळे मनावर प्रचंड दडपण आलं त्यात मी महाराजांना 'तुम्ही सोबत असाल,' असं म्हटलंय हे विस्मरणात गेलं .मला ऑपरेशन टेबलवर घेतलं, अनेस्थेशियाची तयारी झाली. डाॅक्टरांनी मला आकडे मोजायला सांगितले, पण मी मात्र 'गणी गण गणांत बोते', चा जप सुरू केला. पाच दहा वेळा म्हटलं अन् सहज डोळे उघडले तर समोर महाराज उभे दिसलेत. मी आश्वस्त झाले आणि मला 'समाधानाची गुंगी' आली .

ऑपरेशन व्यवस्थित पार पडलं. मी घरी पोहोचले. महाराजांच्या फोटोसमोर उभी झाले. त्यांनी मला दृष्टी प्रदान केली होती. मला आठवलं मी म्हटलं होतं.. " महाराज दृष्टी येऊ द्या मी चांदीचे डोळे शेगांवला दान करीन " आता मला त्या तयारीला लागायचं होतं. त्यासाठी गजानन महाराजांचं पाठबळ हवं होतं. त्यामुळे अर्थातच मी लगेच नामस्मरण सुरू केलं.. श्री गजानन! जय गजानन! श्री गजानन ! जय गजानन!

🌺अनुभव-- सौ.चारूशिला सिध्दराम मुगाली, नागपूर

शब्दांकन -- जयंत वेलणकर 9422108069

🌸आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे.

🌹अवश्य वाचा श्रीगजानन अनुभव पुस्तक

भाग एक, यात बावन्न अनुभव आहेत. सहयोग राशी फक्त रुपये पन्नास. भाग दोन यात एकूण बावन्न अनुभव आहेत (५३ ते १०४ ) फक्त रुपये पन्नास.भाग तीन बावन्न अनुभव (१५७पर्यंत)फक्त रुपये पन्नास

श्रीगजानन अनुभव पुस्तक एमेझाॅन वर उपलब्ध आहे.