🌺अनुभव १७८ --महाराजांचा अंगारा

"श्री"

गजानन महाराज की जय! (🌺अनुभव १७८)

महाराजांचा अंगारा

जय गजानन! मी पूर्वाश्रमीची लीना पारखी, अकोला माझं माहेर! लग्नानंतर मी झाले सौ.लीना अतुल धर्माधिकारी, माझं सासर पुण्याचं. मी जो अनुभव सांगणार आहे त्या सुमारास आम्ही अकोल्यालाच राहत होतो. आम्ही उभयता गजानन महाराजांचे भक्त, नियमितपणे शेगांवला गजानन महाराजांच्या दर्शनाला जात असू.

मी अगदी लहानपणापासून श्रीगजानन विजय ग्रंथाचं पारायण करीत आले आहे. तेव्हाही मी दर गुरुवारी पोथीचं पारायण करायचे. श्री गजानन विजय ग्रंथात अनेक रंजक कथा आहेत, महाराजांचे अनुभव आहेत. हे वाचकांना माहिती आहेच. १८व्या अध्यायात भाऊ कवराला झालेल्या दुर्धर फोडाची कथा मी वाचायचे तेव्हा त्या असाध्य फोडासाठी महाराज ब्राह्मण रुपात अंगारा घेऊन आलेत, गाडीवान म्हणून आलेत आणि अंगारा देऊन गेले. ही कथा इतर अनेक गोष्टींसोबत माझ्या मनात घर करून राहिली. विजय ग्र॔थातील त्या ओव्या माझ्या स्मरणात आहेत.

फोडास लाविता अंगारा| तो तात्काळ फुटला खरा| येऊ लागला भरभरा |पू त्या श्रोते फोडातून| पू गेला निघून पार| पहा किती आहे जोर| समर्थांच्या अंगार्याचा| पुढे व्याधी बरी होऊन भाऊ पूर्ववत चांगला झाला. ही गोष्ट सुप्त मनात घर करून राहिली. त्यामुळे पुढे मी जेव्हा जेव्हा शेगांवला दर्शनाला गेले, तेव्हा तिथून अंगारा आणायचा आणि तो देवघरात निष्ठेने जतन करून ठेवायचा, हा नियमच झाला. घरात अंगारा होता पण त्या अंगार्याचा मलाच अद्भुत अनुभव येणार याची मात्र कल्पनाही केली नव्हती.

मला आठवतंय ती तारीख होती सात जुलै २०१५, त्याआधी काही दिवस अतुल काही कामानिमित्त पुण्याला गेले होते. आमचं फोनवर बोलणं होत होतं. तेव्हा, माझ्या पाठीत दुखतं आहे! अशी तक्रार ते करीत होते. मी इकडून, डॉक्टरला दाखवा. असा आग्रह करीत होते. त्याप्रमाणे डॉक्टरने सात जुलैला भेटण्याची वेळ दिली होती. मात्र नियतीच्या मनात काही वेगळंच होतं. सात जुलैला सकाळीच सासूबाईंचा फोन आला. त्यांनी सांगितलं, 'सकाळी चहा पीत असतानाच अचानक अतुल खाली कोसळला आणि बेशुद्ध झाला. त्याला तातडीने हॉस्पिटलमध्ये नेलं आहे. डॉक्टर प्रयत्न करीत आहेत. तू तातडीने निघून ये.' ते ऐकून प्रथम तर मी सुन्न झाले. हातापायातील जोर गेला आणि प्रथम आठवले ते गजानन महाराज! महाराजांचं स्मरण करून मी देवघराकडे निघाले. देवघरात गजानन महाराजांची संगमरवरी मूर्ती आहे. त्या मूर्तीच्या पायाला हात लावून मी बोलले, महाराज यांना सुखरूप घरी आणा. मी यांना घेऊन शेगांवच्या पायी वाऱ्या करीन. असं बोलून देवघरातील अंगार्याची डबी उचलली आणि मोठ्या मुलाला सोबत घेऊन बस स्टँडच्या दिशेने आमचा प्रवास सुरू झाला. मिळेल त्या गाडीने पुण्याला पोहोचायचं होतं. समोरच अकोला-- औरंगाबाद, अशी बस उभी होती. औरंगाबादहून पुण्याला भरपूर बसेस असतात. या माहितीवर विश्वास ठेवून आम्ही बस मध्ये प्रवेश केला. बस बदलवून पुण्याला पोहोचेपर्यंत रात्री बारा वाजले होते. संपूर्ण प्रवासात जीवाची घालमेल होत होती. मन आक्रंदून सांगत होतं, काहीतरी अघटीत घडले आहे. माझी थोरली जाऊ व तिचे बंधू आम्हाला घ्यायला एसटी स्टँडवर आले होते. मिस्टरांना घरीच तीव्र हृदयविकाराचा झटका आला होता. फॅमिली डॉक्टरांच्या सल्ल्यानुसार त्यांना डेक्कनच्या सह्याद्री हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं होतं. हॉस्पिटलमध्ये पोहोचल्यावर लगेच यांना पुन्हा एक तीव्र झटका आला आणि त्यांचे हृदय बंद झाले. डॉक्टर ईश्वर झंवर नावाचे कार्डिओलॉजिस्ट दवाखान्यात होते. त्यांच्या कौशल्याने व शर्थीच्या प्रयत्नाने चाळीस सेकंदांनंतर हृदय पुन्हा सुरू झालं. पण या दरम्यान त्यांच्या किडनीवर घातक परिणाम झाला. एकंदर सर्व परिस्थिती अतिशय गंभीर होती.

हॉस्पिटलच्या आय. सी. यु. मधे डॉक्टर आमचीच वाट पाहत होते. मला आत जाता आलं. आजूबाजूला काही मशीन्स, नळ्या, लावलेल्या. औषधाचा एक विशिष्ट वास! सर्वच वातावरण गंभीर होतं. अशावेळी परिस्थिती माणसाला शिकविते की काय देव जाणे? मी खंबीरपणे डॉक्टरांना विचारलं, डॉक्टर यांना अंगारा लावू शकते का? ते म्हणाले तुम्हाला जे करायचं ते सर्व करा! आम्ही प्रयत्न करतो आहे. पण स्थिती अत्यंत गंभीर आहे. मी डबी काढून अंगारा महाराजांचं नाव घेत यांच्या कपाळावर लावला. लावला काय?चक्क मळवट भरला. प्रार्थना करून बाहेर आले. बाहेर आले तेव्हा डोळे शुष्क होते पण महाराजांच्या प्रार्थनेमुळे असेल, बोलण्यात आत्मविश्वास होता. मी ठामपणे बोलले, यांना काहीही होणार नाही! हे पूर्ण बरे होतील.

मात्र पुढील दोन दिवस तसेच गेलेत. यांच्यात काहीही बदल जाणवला नाही. माझ्या जाण्याच्या वाटेवर सहकार नगरचा गजानन महाराजांचा मठ होता. तिसरे दिवशी असेल, मी हॉस्पिटलमध्ये जाताना मठांत शिरले. त्यावेळी मठात कुणीही नव्हतं. मी पादुकांवर डोकं ठेवलं मात्र, इतके दिवस एकवटून ठेवलेला धीर सुटला. मी महाराजांच्या फोटोकडे पाहून , हमसून, हमसून रडू लागले. 'यांना बरं करा' अशी करुणा भाकत मी बराच वेळ रडत राहिले .मग उठले आणि बाहेर पडणार तो अचानक तिथे एक मध्यम वयाची बाई आली. तिने मला विचारलं, का रडत होत्या? तेव्हा माझ्या मिस्टरांची तब्येत नाजूक आहे, डॉक्टर काही खात्री देत नाहीत. असे मी त्या बाईला सांगताच, तिने माझ्या पाठीवरून मायेचा हात फिरविला व म्हणाली, होईल सर्व ठीक! आपण त्यांच्यासाठी प्रार्थना करूया. ही रेवडी घ्या असं म्हणून तिने माझ्या हातावर रेवडी ठेवली. ती रेवडी खाल्ली आणि मी दवाखान्याकडे निघाले त्यानंतर यांच्या तब्येतीत उल्लेखनीय सुधारणा होत गेली. ते शुद्धीवर आले आणि पंधरा दिवसात घरी परतलेत. पुढे आम्ही अकोल्याला परतलो.

आता पाच पायदळ वाऱ्या करण्याची जबाबदारी आमची होती. त्याप्रमाणे गायगांव ते शेगांव अशा पाच वाऱ्या दर एकादशीला आम्ही पूर्ण केल्यात . 'आम्ही केल्या' म्हणण्यापेक्षा महाराजांनीच त्या आमच्याकडून करून घेतल्यात. या सर्व संदर्भात केवळ मलाच माहीत असलेल्या एका गोष्टीचा उलगडा माझ्या मनात होत नव्हता. त्या दिवशी ती बाई अचानक तिथे आली कशी? मी रडत असताना तिथे कोणीच नव्हतं. मग तिने का रडत होता? असं कसं विचारलं? आजकाल सदा सर्वकाळ सर्व वस्तू मिळतात हे खरं! पण तरीही जुलैच्या त्या पावसाळ्यात तिने मला रेवडी दिली. त्या दिवशी आम्ही दोघीच तिथे होतो,अन्य कुणी तिथे फिरकलं नाही. बरं, रेवडीचा प्रसाद घेतला आणि तिकडे तब्येतीत सुधारणाही उल्लेखनीय झाली. हा केवढा योगायोग? हे सर्व प्रश्न बरेच दिवस माझ्या मनात घोळत होते.

मात्र पहिल्याच पायी वारीला या गोष्टीचा उलगडा निदान माझ्या पुरता तरी झाला आणि मी मनात काय समजायचं ते समजले. त्या दिवशी पायी चालत आम्ही दोघेही शेगांवला पोहोचलो, महाराजांचं दर्शन झालं. डोळे भरून आलेत. दर्शन घेऊन वर श्रीरामाच्या समोर आलो आणि मी पाहिलं रामासमोर एका तबकांत फक्त रेवड्या ठेवलेल्या आहेत. त्यातील एक रेवडी उचलून मी जिभेवर ठेवली आणि भावना दाटून येऊन आतून शब्द उमटलेत श्री गजानन! जय गजानन! श्री गजानन! जय गजानन!

🌺अनुभव. सौ. लीना धर्माधिकारी, पुणे

शब्दांकन- जयंत वेलणकर

9422108069

🌸आपल्या जवळ गजानन महाराजांविषयी काही अनुभव असल्यास स्वागत आहे.

अवश्य वाचाल श्रीगजानन अनुभव पुस्तक भाग एक, दोन व तीन . सहयोग राशी प्रत्येकी मात्र पन्नास रुपये(एमेझाॅन वर उपलब्ध)

गजानन महाराजांवरील भक्तीत वाढ होऊन भक्त महाराजांकडे वळावेत व महाराजांनी सर्वांचं भलं करावं!या उद्देशातून प्रसिद्ध केलेली ही पुस्तकं आपण संबंधितांना भेट पण देऊ शकाल. जय गजानन