🌺अनुभव १७६ --आम्ही आहो येथे स्थित

"श्री "

गजानन महाराज की जय!(🌺अनुभव १७६)

आम्ही आहो येथे स्थित

जय गजानन! आज माझ्या आयुष्याचं पाऊण शतक पूर्ण झालंय. हल्ली मी ठाणे येथे वास्तव्यास असले तरीही, माझं लहानपण शेगांवच्या जवळ अकोला येथे व्यतित झालं. वऱ्हाडातील लोकांचं भाग्य असं की त्याकाळी इकडील भागात 'गजानन महाराज' फारसे माहिती नसताना वऱ्हाडात मात्र अनेकांची पाऊलं शेगावच्या दिशेने वळू लागली होती. विद्या जातेगांवकर, हे माझं आजचं नाव! त्याकाळी मी होते, विद्या पुराणिक. माझी आई अत्यंत निष्ठेने 'श्री गजानन विजय ग्रंथ' वाचीत असे. तिच्याजवळ गजानन महाराजांचे अनुभवही तसेच होते.

माझे वडील सरकारी नोकरीत मोठ्या हुद्द्यावर कामाला होते. वडिलांची बदली होत असे. एकदा हैदराबादला असताना तिथे खूप मोठा कार्यक्रम होणार होता. अगदी राष्ट्रपती येणार होते. वडिलांवर त्या कार्यक्रमाची फार मोठी जबाबदारी होती. कार्यक्रमाशी संबंधित सर्व महत्त्वाची कागदपत्रे वडिलांनी तयार करून घेतली होती . रिक्षातून एका पिशवीत ते सर्व घेऊन जाताना ती कागदपत्रे अनावधानाने वाटेत पडली. हे सर्व लक्षात आलं तेव्हा विलंब झाला होता. नोकरी, मान, संबंध, सर्व पणाला लागलं होतं. हताश होऊन वडील घरी परतले तेव्हा आई गजानन विजय पारायण करीत होती. पोथी पूर्ण होताच, आईने बाबांना उदासीनतेचं कारण विचारलं आणि अत्यंत विश्वासाने गजानन महाराजांचं नाव घेऊन म्हटलं, चिंता करू नका! मिळतील कागदपत्र! आश्चर्य म्हणजे थोड्याच वेळात एक व्यक्ती घर शोधत आली आणि कागदपत्र बाबांच्या स्वाधीन करून गेली. आईला आणि वऱ्हाडातील अनेक भक्तांना गजानन महाराजांनी असे अनेक अनुभव प्राप्त करून दिले होते. मात्र मला आज जो अनुभव इथे सांगावासा वाटतो, त्या हृदयस्पर्शी अनुभवाची मी स्वतः एक साक्षीदार होते. मला आठवतं त्या वेळी आम्ही अकोल्याला 'चांदमारीत' राहत होतो. माझी आई, विमल पुराणिक, रोज निष्ठेने गजानन विजय पोथी वाचायची. वडिलांना बरेच वेळा दौऱ्यावर बाहेरगावी जावं लागायचं. ते बाहेरगावी गेलेत की घरात मी, आई आणि चार-पाच वर्षांची लहान बहीण वीणा, आम्हीच घरी असायचो. मी अकोल्यात नॉर्मल स्कूलमध्ये शिकायला होते. दुपारची शाळा असायची. संध्याकाळी शाळा संपल्यावर घराजवळील आम्ही मैत्रिणी एकत्र खेळायचो. टिक्कर बिल्ला, लगोरी, दोरीवरच्या उड्या. असे आमचे तेव्हाचे खेळ! मजेचा होता तो काळ. आमच्या घरासमोर पार्डीकर वकिलांचा मोठा बंगला होता. त्यांची मुलगी, प्रभा पार्डीकर, माझी मैत्रीण. त्या काळात विदर्भात, विशेषतः अकोल्याच्या जवळपासच्या भागात, पाण्याची खूपच कमतरता असायची. गजानन विजयच्या पाचव्या अध्यायात दासगणू महाराजांनी वर्णन केलेलेच आहे. " त्या अकोलीच्या शिवारात, जलाचे दुर्भिक्ष्य अत्यंत, एक वेळ मिळेल घृत, परी अभाव पाण्याचा. त्यामुळे अनेकांनी जमिनीत खोल पाण्यासाठी टाक्या बांधल्या होत्या. तशीच एक टाकी पार्डीकरांच्या बंगल्याच्या मागेही होती. त्यादिवशी आईला सांगून मी प्रभाकडे गेले. आईने वीणाला वाटीत उसाचे तुकडे देऊन ,खेळ! असं म्हंटलं आणि आई 'गजानन विजय' वाचायला बसली. इकडे आम्ही दोघींनी मागील टाकीतून जमिनीवर शिंपडायला थोडं पाणी घेतलं. पाणी खोल होतं. आम्ही पायऱ्यांनी आत उतरून, पाणी घेऊन त्यांच्या समोरील अंगणात शिंपडलं आणि खेळू लागलो. खेळण्याच्या नादात वीणा आमच्या मागे आली आहे याकडे आमचं लक्ष गेलं नाही. इकडे वीणाला आत टाकीत काय आहे ते पाहायचं होतं. तिचं कुतूहल जागं झालं, त्या नादात तिने वाटी टाकीच्या काठावर ठेवली आणि उभं राहून खाली वाकून पाहू लागली आणि क्षणार्धात तोल जाऊन टाकीतल्या पाण्यात पडली. पाण्यात ती पालथी पडली आणि नाकातोंडात पाणी जाऊन बेशुद्ध झाली. तिकडे आईचं पोथी वाचन सुरू होतं. पोथी संपली, आईनं श्रद्धेने ती पोथी माथ्याला टेकवून खाली ठेवली आणि तिला आवाज ऐकू आला. विणा कुठे आहे? तिला वाटलं हा भास असेल, पण पुन्हा तोच आवाज आला. विणा कुठे आहे? विणा कुठे आहे? आईने घरात काम करणाऱ्या नोकराला हाक मारली आणि वीणाला घेऊन यायला सांगितलं. तिला शोधत तो पार्डीकरांच्या वाड्यात आला आणि मोठ्याने वीणाला हाका मारू लागला. पण काहीच प्रतिसाद नव्हता. आम्हाला विचारलं आणि घराच्या मागील बाजूला वळला. सहज म्हणून त्यानं टाक्यात आत नजर फिरवली तेव्हा त्याला पालथी पडलेली वीणा दिसली. खेडेगावांत राहून असलेला तो माणूस, त्याला परिस्थितीचं गांभीर्य लगेच लक्षात आलं. त्यानं तिला वर आणलं तिचं डोकं खाली केलं आणि पाय धरून तिला गोल फिरवलं त्या बरोबर तिच्या पोटातलं पाणी बाहेर आलं, मात्र ती बेशुद्ध झाली होती. आता काय करायचं हा प्रश्न आईसमोर उभा होता पण त्या दिवशी महाराजांनी जणू सर्व सूत्र स्वतःकडे घेतली होती. त्याचवेळी वडिलांच्या गाडीचा ड्रायव्हर 'विठ्ठल' ज्याचं नाव! तो गाडीची किल्ली ठेवायला आला. त्याला परिस्थितीचा अंदाज आल्यामुळे तो तसाच बाहेर गेला आणि वडिलांचे मित्र डॉक्टर वेचलेकर, यांना घेऊन आला डॉक्टरांनी औषधोपचार केलेत आणि वीणा वाचली. महाराजांनी आवाज दिला आणि 'विठ्ठल' धावला. भक्ताचं काम झालं. महाराजांनी पोथीत दिलेल्या अभिवचनाची पूर्तता केली. "आम्ही आहो येथे स्थित, तुम्हा सांभाळण्यापरी सत्य, तुमचा विसर पडणे नसे." अधिक काय लिहिणार? श्री गजानन ! जय गजानन! श्री गजानन! जय गजानन!

🌺अनुभव- विद्या जातेगांवकर, ठाणे

शब्दांकन -- जयंत वेलणकर 9422108069